Organizacja Narodów Zjednoczonych opublikowała niedawno wytyczne dotyczące dwunastego zobowiązania w ramach Naszej Wspólnej Agendy (ang. Our Common Agenda) – Platformy Kryzysowej. Zobowiązanie to ustanawia potrzebę poprawy gotowości w większej liczbie obszarów poza globalnymi kryzysami zdrowotnymi (takimi jak pandemie) i daje ONZ szerokie uprawnienia w nowej sytuacji kryzysowej.
„Platforma Kryzysowa nie byłaby stałym organem ani podmiotem, ale zestawem protokołów, które można by aktywować w razie potrzeby.”
Platforma Kryzysowa odnosi się do zestawu protokołów, które mają zostać aktywowane w przypadku „złożonego globalnego szoku”. Po uruchomieniu, platforma skupia przywódców z państw członkowskich, Organizacji Narodów Zjednoczonych, głównych grup członkowskich (takich jak G7, G20), międzynarodowych instytucji finansowych (MFW, Bank Światowy), organizacji regionalnych (np. UE, ASEAN), społeczeństwa obywatelskiego, sektora prywatnego, przedsiębiorstwa, instytuty badawcze i innych ekspertów.
Platforma ma spełniać następujące funkcje:
– Szybka, przewidywalna i zorganizowana reakcja międzynarodowa
– Maksymalizacja wyjątkowej roli zwołującej Organizacji Narodów Zjednoczonych
– Katalizowanie przywództwa politycznego poprzez sieci chętnych państw członkowskich;
– Wielosektorowa, interdyscyplinarna koordynacja w całym systemie wielostronnym
– Zaangażowanie wielu interesariuszy i odpowiedzialność w globalnej reakcji
– Wzmocniona odpowiedzialność za wywiązywanie się z zobowiązań i zapewnienie spójności podejścia międzynarodowego
W przypadku wystąpienia złożonego globalnego wstrząsu, wszystkie części wielostronnego systemu zostaną pociągnięte do odpowiedzialności za wdrożenie działań i będą działać zgodnie. Platforma będzie „udostępniać aktualne, dokładne dane, analizy i zalecenia dotyczące polityki, aby wspierać globalne rzecznictwo i budować międzynarodowy konsensus polityczny w sprawie dalszych działań.”
Zespół ekspertów technicznych będzie ściśle współpracował z panelem, a zasoby kadrowe zostaną udostępnione „natychmiast i automatycznie”.
Ponieważ niepodległość, terytorium i niezależność polityczna państw członkowskich nie mogą zostać naruszone, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, obowiązkiem każdego narodu jest zrobienie tego, co jest wymagane, aby przeciwdziałać skutkom zidentyfikowanego kryzysu dla obywateli tego kraju.
„Złożony globalny szok” definiuje się jako „zdarzenie o poważnych destrukcyjnych konsekwencjach dla znacznej części światowej populacji, które prowadzi do wtórnych skutków w wielu sektorach”. Przykładami kryzysów tego rodzaju są COVID-19 i wzrost globalnych kosztów życia, który miał miejsce w 2022 r. (kryzys kosztów życia).
W przeglądzie Organizacja Narodów Zjednoczonych wymienia siedem możliwych przyszłych kryzysów, które mogą uzasadniać aktywację platformy:
– Wydarzenia klimatyczne lub środowiskowe na dużą skalę
– Przyszłe pandemie z kaskadowymi skutkami wtórnymi
– Zdarzenia o dużym wpływie z udziałem czynnika biologicznego (zamierzone lub przypadkowe)
– Zdarzenia prowadzące do zakłóceń w globalnym przepływie towarów, osób lub finansów
– Destrukcyjne i/lub zakłócające spokój na dużą skalę w cyberprzestrzeni lub zakłócenia globalnej łączności cyfrowej
– Poważne wydarzenie w przestrzeni kosmicznej, które powoduje poważne zakłócenia w jednym lub kilku krytycznych systemach na Ziemi
– Nieprzewidziane ryzyka (zdarzenia typu „czarny łabędź”)
W dokumencie stwierdza się, że takie globalne wstrząsy – i reakcja na nie – mogą prowadzić do ograniczeń praw człowieka, w tym do dyskryminacji strukturalnej i innych nierówności.
W raporcie dokonano przeglądu negatywnych konsekwencji, jakie COVID-19 miał dla każdego z globalnych celów. Między innymi zwiększył biedę, doprowadził do utraty pracy i „nierównej dystrybucji szczepionek”. Raport sugeruje, że skuteczna i skoordynowana na szczeblu międzynarodowym reakcja na przyszłe kryzysy może złagodzić każdy z tych negatywnych skutków.
„…pandemia pokazała, że rządy krajowe i globalny system wielostronny nie były odpowiednio przygotowane do skutecznego radzenia sobie ze skalą i złożonością tej sytuacji kryzysowej. Rezultatem była globalna reakcja na COVID-19, która była niewystarczająco skoordynowana i nie kierowała się międzynarodową solidarnością.”
Aby lepiej przygotować się na wstrząsy, Organizacja Narodów Zjednoczonych poprawi również swoją strategiczną perspektywę, ustanawiając „Laboratorium przyszłości” i regularnie publikując globalne raporty o ryzyku. Celem jest to, aby każdy na planecie miał dostęp do systemu, który ostrzega przed możliwymi kryzysami do roku 2027.
Wydawanie globalnych raportów o ryzyku jest wzorowane na partnerze ONZ – Światowym Forum Ekonomicznym, które od 2006 roku corocznie publikuje Globalne Raporty o Ryzyku, oraz na Global Challenges Foundation (partnerze Panelu Wysokiego Szczebla ONZ ds. współpracy wielostronnej) która wydaje Global Catastrophic Risks (niektóre we współpracy z Future of Humanity Institute, transhumanisty Nicka Bostroma) corocznie od 2016 roku.
Zdj Rockstroma
Bliskie powiązania między tymi organizacjami wskazują, skąd będzie czerpana wiedza specjalistyczna. W zeszłym roku członek zarządu Global Challenges Foundation, Johan Rockström, wraz z Thomasem Homerem Dixonem z Canadian Cascade Institute zaproponowali utworzenie międzynarodowego programu badawczego dotyczącego „polikryzysów”, aby wesprzeć ONZ Futures Lab.
„Proponujemy zatem ogólnoświatową współpracę naukową… Konsorcjum połączyłoby i wzmocniło istniejące grupy badawcze poprzez ogólnoświatowy projekt mający na celu opracowanie uogólnionej globalnej nauki o systemach; i działałoby jako międzynarodowe naukowe uzupełnienie proponowanego przez Sekretarza Generalnego Laboratorium Przyszłości ONZ, które integrowałoby „pracę całej ludzkości wokół prognozowania, megatrendów i zagrożeń”.
Konsorcjum ma na celu rozpoznanie mechanizmów przyczynowych, które mogą wywołać polikryzys i zaproponowanie możliwych do podjęcia działań w celu złagodzenia tego ryzyka. Tak się składa, że dokładnie to zamierza zrobić Cascade Institute. Jak podano na ich stronie internetowej:
„Korzystając z zaawansowanych metod mapowania i modelowania złożonych systemów globalnych, analizujemy interakcje między ryzykami systemowymi, przewidujemy przyszłe kryzysy i możliwości oraz opracowujemy interwencje o wysokim stopniu dźwigni w systemach społecznych, które mogą szybko zmienić kurs ludzkości w kierunku sprawiedliwego i trwałego dobrobytu.”
Zarówno świat fizyczny, jak i ludzkość są postrzegane jako system, na który można wpływać i kierować w pożądanym kierunku. Cascade Institute powstał wkrótce po ogłoszeniu pandemii w 2020 r. dzięki grantowi kanadyjskiej Fundacji McConnell w celu określenia kluczowych działań, które mogą złagodzić „zmianę klimatu”.
Rockström, który jest członkiem naukowej rady doradczej Cascade, określa również granice ludzkiej działalności za pośrednictwem Komisji Ziemi w wielkim projekcie Rockefeller Philanthropy Advisor Global Commons Alliance (podczas gdy Instytut Poczdamski prowadzi własne laboratorium przyszłości).
Można przypuszczać, że zarówno Rockström, jak i Homer-Dixon będą częścią wyłaniającego się kapłaństwa naukowego, które obliczy nośność planety, stworzy algorytmy analizujące dane z Futures Lab i na tej podstawie ostrzeże ONZ, którą globalną katastrofą należy się zająć.
„Proponuję, aby Zgromadzenie Ogólne nadało Sekretarzowi Generalnemu i systemowi Organizacji Narodów Zjednoczonych stałe upoważnienie do zwoływania i automatycznego uruchamiania Platformy Kryzysowej w przypadku przyszłego złożonego globalnego wstrząsu o wystarczającej skali, dotkliwości i zasięgu. (António Guterres)
Decyzję o zwołaniu Platformy Kryzysowej podejmuje Sekretarz Generalny w porozumieniu z Przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego, Przewodniczącym Rady Bezpieczeństwa, władzami krajowymi, organizacjami regionalnymi i odpowiednimi agencjami ONZ oraz innymi instytucjami wielostronnymi, mającymi szczególne obowiązki w zakresie konkretnego kryzysu. Platforma nie jest stała, ale jej mandat może zostać przedłużony przez Sekretarza Generalnego, jeśli uzna to za konieczne.
Wszystko jest ściśle powiązane z zorientowaną na przyszłość pracą ONZ, o której mowa w opublikowanym jednocześnie dokumencie strategicznym Myślenie i działanie dla przyszłych pokoleń.
Decyzje w sprawie propozycji zawartych w Naszej Wspólnej Agendzie zostaną podjęte na światowym szczycie ONZ „Summit of the Future” we wrześniu 2024 r.
Krótko mówiąc, tworzy to mechanizm, który może stać się bardziej niebezpieczny dla ludzkości niż kryzysy, z którymi ma sobie poradzić. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że nasze indywidualne ślady węglowe są uważane za tak niezrównoważone, że według Klubu Rzymskiego, Instytutu Poczdamskiego i Global Commons Alliance uzasadnia to stan zagrożenia planetarnego. Nawet sekretarz generalny ONZ António Guterres przyjął tę retorykę.
Warto przypomnieć scenariusz „Fortress World” (Świat-Twierdza) z raportu Global Scenario Group pt. „The Great Transition: The Promises and Lures of our Times” („Wielka Zmiana: Obietnice i Przynęty Naszych Czasów):
„Wykorzystując odnowioną Organizację Narodów Zjednoczonych jako platformę, na planecie ogłaszany jest stan wyjątkowy. Kampania z przytłaczającą siłą, surowym wymiarem sprawiedliwości i drakońskimi środkami policji przetacza się przez gorące punkty konfliktu i niezadowolenia.”
Dla eWodnik.pl Jacob Nordangård, doktor Technologii i Zmian Społecznych.
Przeczytaj więcej o tle i kontekście, w tym o Światowym Forum Ekonomicznym, Agendzie 2030 i Czwartej Rewolucji Przemysłowej, w książce Rockefeller. Totalna kontrola i Globalny zamach stanu
dr Jacoba Nordangårda, dostępne w polskiej wersji językowej w sklepie.
Książki: Rockefeller. Totalna Kontrola Globalny zamach stanu Porwane: uprowadzenia ludzi i agenda Obcych Wynurzenie Omniwersum Sztuczna inteligencja: zagrożenia dla ludzkości
| O nas | Współpraca | Instagram | Telegram | Wydawnictwo | © Copyright eWodnik.pl |
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być powielana ani rozpowszechniana w jakikolwiek sposób, za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych oraz przechowywana w systemach gromadzenia i udostępniania danych bez zgody właściciela praw autorskich.
